Logo Uczelnia Badawcza
Logo Arqus
Logo Unii Europejskiej
książki
książki

H-L

Norbert Heisig

Norbert Heisig (ur. 1933)
lekarz internista, profesor Uniwersytetu w Hamburgu

wnioskodawca: Wydział Filologiczny
nadanie tytułu: 23 kwietnia 2008
promocja: 7 czerwca 2008
promotor: prof. Eugeniusz Tomiczek

Profesor Norbert Heisig urodził się 24 listopada 1933 roku we Wrocławiu. W styczniu 1945 wraz z rodziną zamieszkał w Wolfenbüttel. Studia medyczne łączył z filologią klasyczną na uniwersytetach we Fryburgu, Tybindze i Hamburgu. Z Uniwersytetem w Hamburgu związał się na stałe. Tam otrzymał stopień doktora nauk medycznych (1960) i habilitował się w zakresie interny (1967). W Uniwersyteckiej Klinice Medycznej był asystentem naukowym (1960-1967), lekarzem specjalistą w zakresie chorób wewnętrznych (1967), docentem i lekarzem naczelnym (1967-1971), egzaminatorem państwowym w zakresie medycyny internistycznej (1968-2000) oraz otrzymał stanowisko profesora interny. W latach 1972-2000 pełnił funkcję dyrektora ds. medycznych szpitala w Reinbek, wchodzącego w skład uniwersyteckich klinik. W 2000 roku przeszedł na emeryturę i zaangażował się m.in. w sprawy środowiska akademickiego Uniwersytetu Wrocławskiego. Z jego inicjatywy powołane zostało Niemiecko-Polskie Towarzystwo UWr.

Profesor Heisig jest członkiem wielu niemieckich i zagranicznych towarzystw, stowarzyszeń i organizacji naukowych, m.in. Fundacji Louise Eylmann w Hamburgu oraz Klubu Rotary w Hamburgu-Bergedorfie.

Profesor Norbert Heisig specjalizował się w internie, gastroenterologii, diabetologii i geriatrii. Jest autorem wielu książek i podręczników z zakresu medycyny. W swym dorobku posiada kilkaset artykułów, opublikowanych w podręcznikach i czasopismach naukowych. Przebywał wielokrotnie na zagranicznych stażach naukowych, głównie w Stanach Zjednoczonych, krajach skandynawskich i we Włoszech.

Winfried Irgang (ur. 1942)
historyk, doktor, pracownik Instytutu Herdera w Marburgu

wnioskodawca: Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych
nadanie tytułu: 18 grudnia 2002
promocja: 11 kwietnia 2003
promotor: prof. Krzysztof Wachowski

Doktor Winfried Irgang urodził się w 1942 w Brnie na Morawach. W 1946 roku wraz z rodziną zamieszkał w ówczesnej NRD, a w 1955 w RFN.  Studiował historię, romanistykę i filozofię w Moguncji, Berlinie, Dijon oraz archiwistykę w Wiedniu. W 1970 uzyskał stopień doktora. W 1978 został pracownikiem Instytutu Herdera w Marburgu, gdzie kierował Oddziałem Prac Podstawowych i Publikacji oraz był  zastępcą dyrektora tegoż instytutu.

Na działalność naukową Doktora Irganga zasadniczy wpływ miało uzyskane stypendium Niemieckiej Wspólnoty Badawczej, przeznaczone na realizację projektu „Schlesisches Urkundenbuch”. Plany wydania całości materiału dokumentowego dotyczącego Śląska do roku 1300 pojawiły się już w latach trzydziestych XX w., ale dopiero w 1963 roku ukazał się ledwie jeden tom (I) w opracowaniu Heinricha Appelta. Publikacja kolejnych pięciu tomów (II−VI), które ukazały się w latach 1977-1998, i tym samym zakończenie edycji wszystkich śląskich i dotyczących Śląska dokumentów do 1300 roku, to już efekt naukowej działalności Winfrieda Irganga.

Doktor  Winfried Irgang jest jednym z najwybitniejszych niemieckich historyków zajmujących się dziejami Śląska, Czech, Moraw i Polski w średniowieczu. Jego publikacje dotyczą spraw warsztatowo-źródłowych, problematyki ustrojowo-prawnej, społecznej i gospodarczej, dziejów sztuki i historii Kościoła.

Wolfgang Kilian

Wolfgang Kilian (ur. 1939)
prawnik, profesor Uniwersytetu Leibniza w Hanowerze

wnioskodawca: Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii
nadanie tytułu: 26 października 2011
promocja: 15 listopada 2012
promotor: prof. Jacek Gołaczyński

Profesor Wolfgang Kilian urodził się 3 lutego 1939 roku we Frankfurcie nad Menem. Studiował prawo na Uniwersytecie Frankfurckim. Równocześnie z odbywaniem aplikacji sądowej pisał pracę doktorską, za którą w uzyskał stopień doktora nauk prawnych. W latach 1968-1972 kontynuował pracę naukową na macierzystym uniwersytecie. W roku 1973 uzyskał habilitację i objął stanowisko profesora na Uniwersytecie w Hanowerze. Z Uniwersytetem tym związał swoją przyszłość. Był dziekanem Wydziału Prawa (1976-1977), założył i kierował Instytutem Informatyki Prawniczej (1983-2007). W roku 2007 przeszedł na emeryturę.

Profesor Kilian wykładał w wielu zagranicznych ośrodkach naukowych, m.in. Massachusetts Institute of Technology w Cambridge, University of Virginia w Charlottesville,  University of California w Berkeley, Stanford University, European University Institute we Florencji. Od 1999 roku jest profesorem wizytującym na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego. Członek German Association of Law and Informatics (założyciel i wieloletni prezes),  przewodniczący Federation of International Research Institutes on Law and Information Technology in Europe (FIRILITE).

Profesor Wolfgang Kilian jest uznanym autorytetem w zakresie prawa nowych technologii, informatyki prawniczej, a w szczególności elektronicznego przetwarzania danych. Zajmuje się aspektami prawnymi zastosowania technologii informatycznych w medycynie i dokumentacji medycznej, problemami transgranicznej transmisji danych.

Lothar Knopp

Lothar Knopp (ur. 1957)
prawnik, profesor Brandenburskiego Uniwersytetu Technicznego w Cottbus

wnioskodawca: Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii
nadanie tytułu: 17 września 2008
promocja: 15 listopada 2008
promotor: prof. Jan Boć

Lothar Knopp urodził się 9 lutego 1957 roku w Heidelbergu. Studiował prawo na Uniwersytecie w Heidelbergu oraz Uniwersytecie w Montpellier we Francji. Po studiach podjął działalność w praktyce prawniczej i sądowniczej. Stopień doktora w zakresie nauk administracyjnych i polityki administracyjnej uzyskał w 1987 r. Był adiunktem Niemieckiej Szkoły Wyższej Administracji w Speyer (1988-1990). W 1991 roku powołany został na stanowisko profesora prawa administracyjnego i ochrony środowiska w Wyższej Szkole Zawodowej Nadrenii-Palatynatu w Bingen. W latach 1996-1999 był profesorem Wyższej Szkoły Administracji w Trewirze, kampusu ochrony środowiska w Birkenfeld. Od 1999 roku związany jest z Brandenburskim Uniwersytetem Technicznym w Cottbus, gdzie objął Katedrę Prawa Publicznego i Prawa Ochrony, a od 2002 roku jest dyrektorem Centrum Nauk Prawnych i Administracyjnych.

Równolegle z prowadzeniem badań naukowych rozwija współpracę z wieloma polskimi uczelniami, m.in. Uniwersytetem Opolskim, Uniwersytetem Łódzkim, Uniwersytetem Szczecińskim, Uniwersytetem Przyrodniczym we Wrocławiu oraz z naszą uczelnią. Współpracuje również z Polską Akademią Nauk.

Zainteresowania badawcze prof. Lothara Knoppa to ochrona środowiska, w szczególności zagospodarowanie odpadów, ochrona przed szkodliwymi emisjami, ochrona gleb, postępowanie w przypadkach zaistnienia skażeń, odpowiedzialność za ochronę środowiska i w dziedzinie zarządzania środowiskiem. Drugim nurtem badawczym jest prawo konstytucyjne i administracyjne, szczególnie problematyka szkół wyższych, statusu urzędników, ochrony zdrowia, procedura i ustrój administracji. Profesor jest też znanym i cenionym prawnikiem praktykiem.

Leszek Kołakowski (1927-2009)
filozof, historyk filozofii, pisarz, profesor Uniwersytetu Oksfordzkiego

wnioskodawca: Wydział Nauk Społecznych
nadanie tytułu: 25 września 2002
promocja: 26 listopada 2002
promotor: prof. Karol Bal

Profesor Leszek Kołakowski urodził się 23 października 1927 w Radomiu (zmarł 17 lipca 2009 w Oksfordzie). Studiował filozofię na Uniwersytecie Łódzkim i na Uniwersytecie Warszawskim. Już w trakcie studiów był młodszym asystentem na uczelni w Łodzi (1947-1948) i w Warszawie (1948-1951), gdzie po zakończeniu studiów awansował na asystenta. Na Uniwersytecie Warszawskim doktoryzował się (1953) i został profesorem nadzwyczajnym. Tam też kierował Katedrą Historii Filozofii Nowożytnej (1959-1968). Przez kilkanaście lat pracował także w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie (1955-1968). W 1968 opuścił Polskę, kiedy to ze względów politycznych pozbawiony został stanowiska profesora i usunięty z uniwersytetu. Na emigracji wykładał m.in. na Uniwersytecie Montrealskim, Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, Uniwersytecie Yale w New Haven i Uniwersytecie Chicagowskim. W 1970 został profesorem na Uniwersytecie Oksfordzkim i pracował tam aż do przejścia na emeryturę (1992).

Profesor Kołakowski był członkiem licznych organizacji i towarzystw naukowych, m.in. Polskiej Akademii Nauk, Akademii Brytyjskiej, Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium i Amerykańskiej Akademii Umiejętności w Bostonie.

Profesor Leszek Kołakowski zajmował się przede wszystkim filozofią i prądami mistycznymi XVII w., filozofią XX w., współczesną kulturą i cywilizacją. Badał granice i możliwości filozofii, jej antynomie i iluzje. Uprawiał także sceptyczno-krytyczną moralistykę filozoficzną, również w konwencji literackiej. W swoich poglądach filozoficznych przeszedł głęboką ewolucję, przekształcając się z wojującego marksisty w totalnego krytyka tej idei.

(na podstawie książki J. Rozynek, J. J. Ziółkowski
„Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego 1948-2002”)

Alpha Oumar Konare (ur. 1946)
historyk, archeolog, polityk i dyplomata, przewodniczący Komisji Unii Afrykańskiej

wnioskodawca: Wydział Nauk Społecznych
nadanie tytułu: 26 marca 2008
promotor: prof. Elżbieta Stadtmüller

Alpha Oumar Konare urodził się 2 lutego 1946 roku w Kayes w Mali. Studiował historię i geografię w Ecole Normale Supérieure w Bamako (1965-1969). W 1971 roku uzyskał stypendium doktoranckie w Uniwersytecie Warszawskim i w 1975 obronił pracę doktorską z zakresu archeologii zachodnioafrykańskiej. Po powrocie do Mali pracował w Instytucie Nauk Humanistycznych oraz był dyrektorem działu historii i etnografii w Ministerstwie Młodzieży, Sportu i Kultury. W latach 1978-1980 był ministrem tego resortu. Następnie zajął się pracą naukową, oświatową, wydawniczą i społeczną. Został badaczem w Institut Supérieur de Formation en Recherche Appliquée (ISFRA) oraz wykładał na Wydziale Historii i Geografii Ecole Normale Supérieure w Bamako.

Mimo znaczących osiągnięć naukowych, najważniejsze zasługi Alpha Oumar Konaré położył w służbie publicznej całemu kontynentowi afrykańskiemu. Pod koniec lat 80. rozpoczął pokojową kampanię przeciw dyktaturze wojskowej rządzącej w Mali. Założył dziennik „Les Echos” (1989) oraz pierwszą w Mali prywatną stacje radiową (1991). W 1991 r. zakończyły się wieloletnie rządy dyktatury gen. Moussa Traoré i zorganizowano pierwsze wolne wybory. Prezydentem Mali wybrany został A. O. Konare (1992-1997, 1997-2002). Autorytet oraz zrozumienie dla idei integracji afrykańskiej, przyczyniły się do wyboru Konarego na przewodniczącego Komisji Unii Afrykańskiej (2003-2007). Przewodniczył też Economic Community of West African States (1999) i West African Monetary Union (2000).

Alpha Oumar Konare angażował się także w prace stowarzyszeń i organizacji, podejmujących działania na rzecz zmian w środowisku ludzi wykluczonych lub dążących do stworzenia możliwości edukacyjnych i rozwoju kultury. Współprzewodniczył w Partnerstwie na rzecz Walki z Głodem i Biedą w Afryce, przewodniczył malijskim stowarzyszeniom na rzecz dzieci, był doradcą w ramach przedsięwzięć UNESCO w zakresie ochrony i rozwoju dziedzictwa kulturowego Afryki.

Urszula Kozioł (ur. 1931)
poetka, prozaik

wnioskodawca: Wydział Filologiczny
nadanie tytułu: 30 października 2002
promocja: 11 kwietnia 2003
promotor: prof. Jacek Petelenz-Łukasiewicz

Urszula Kozioł urodziła się 20 czerwca 1931 w Rakówce. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Ukończywszy pierwszy stopień studiów została nauczycielką w liceum w Bystrzycy Kłodzkiej. W 1956 powróciła do Wrocławia i w okresie polskiego października współredagowała pismo studentów i młodej inteligencji „Poglądy”. Po likwidacji pisma w roku 1957, uczyła we wrocławskich szkołach i równocześnie ukończyła studia drugiego stopnia. W latach 1965-1967 była dyrektorem Wrocławskiego Ośrodka Kultury, a od roku 1971 przez wiele lat redagowała miesięcznik „Odra”. Jest członkiem Związku Literatów Polskich, Polskiego PEN-Clubu oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Jako poetka debiutowała w prasie tomikiem wierszy „Gumowe klocki”. Pierwsza powieść „Postoje pamięci” (1964) opisuje dzieciństwo i lata dziewczęce, to co działo się podczas wojny oraz bezpośrednio po niej. W 1971 opublikowała nowatorską powieść „Ptaki dla myśli”, a w 1984 opowiadania „Noli me tangere”. Jest autorką wielu nagradzanych sztuk teatralnych, libretta do opery „Tetyda na Skyros” Domenico Scarlattiego. Wielostronna i bogata twórczość obejmuje też formy eseistyczne. Urszula Kozioł od wielu lat jest autorką ukazującej się w „Odrze” rubryki felietonowej „Z poczekalni”. Wiele umieszczonych tam tekstów ukazało się później w wydaniach książkowych.

Urszula Kozioł jest poetką wybitną, wysoko cenioną przez krytykę i czytelników. Jej twórczości poświęcone zostały książki monograficzne. Wiele utworów przełożonych zostało na język niemiecki, angielski, amerykański, włoski, serbski, rosyjski, czeski, słowacki, francuski, bułgarski, rumuński, hebrajski, węgierski i hindi. Wiersze ukazały się w licznych antologiach, a także w osobnych tomach, przede wszystkim w Niemczech w przekładach m.in. Karla Dedeciusa, Henryka Bereski i Jutty Janke, ale także w Stanach Zjednoczonych, Serbii i w Rosji.

Waldemar Kozuschek (1930-2009)
lekarz chirurg, transplantolog, profesor Uniwersytetu Ruhry w Bochum

wnioskodawca: Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych
nadanie tytułu: 25 czerwca 2008
promocja: 29 września 2008
promotor: prof. Wojciech Wrzesiński

Profesor Waldemar Kozuschek urodził się 10 maja 1930 roku w Gliwicach (zm. 10 sierpnia 2009 r. w Bochum). Studia medyczne rozpoczął na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, a ukończył w 1954 roku w wyłączonej z uczelni Akademii Medycznej. Po studiach pracował w Miejskim Szpitalu im. J. Czerwiakowskiego we Wrocławiu, gdzie specjalizował się z chirurgii ogólnej. Doktoryzował się (1964) i  habilitował (1970) w Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. W 1975 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1978 zwyczajnym. Po habilitacji wyjechał wraz z rodziną do Niemiec. Podjął pracę w zespołach medycznych Uniwersytetu w Bonn, gdzie kierował Kliniką Chirurgii. Następnie związał się, do czasu przejścia na emeryturę, z Uniwersytetem Ruhr w Bochum (1975-1996). Kierował Kliniką Chirurgiczną uniwersyteckiego Szpitala Gwareckiego, był prodziekanem i dziekanem Wydziału Lekarskiego. W 1993 roku zorganizował przy Klinice Chirurgii w Bochum znany w świecie ośrodek transplantologii narządów, w którym dokonywano przeszczepów nerek, wątroby oraz nerek razem z trzustką.

Profesor Kozuschek był członkiem wielu medycznych towarzystw naukowych na świecie. Współpracował z uniwersytetami w Niżu, Strasburgu i Winddhoek oraz Uniwersytetem Przyrodniczym i Akademią Medyczną we Wrocławiu. Był współzałożycielem Niemiecko-Polskiego Towarzystwa Uniwersytetu Wrocławskiego.

Profesor Waldemar Kozuschek tajniki chirurgii poznawał pod kierunkiem prof. Wiktora Brossa, a pod kierunkiem prof. Zdzisława Wiktora zgłębiał sekrety nefrologii. Ten ostatni zainteresował go także historią medycyny – Profesor skupił się na historii chirurgii żołądka. Następnie zajął się transplantologią. Prowadził przygotowania doświadczalne i organizacyjne pierwszego w Polsce przeszczepu nerki u człowieka. Profesor szczególną uwagę poświęcał także roli i miejscu polskich uczonych w medycynie i farmacji wrocławskiej w ciągu trzech wieków (1702-2003).

Leszek Kubicki

Leszek Kubicki (ur. 1930)
prawnik, profesor Instytutu Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk

wnioskodawca: Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii
nadanie tytułu: 24 listopada 2010
promocja: 15 listopada 2011
promotor: prof. Tomasz Kaczmarek

Profesor Leszek Kubicki urodził się 19 maja 1930 roku w Pruszkowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Stopień naukowy doktora oraz doktora habilitowanego nauk prawnych uzyskał w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Tytuł profesora nauk prawnych otrzymał w roku 2000. Swoją działalność naukową rozpoczął w Katedrze Prawa Karnego Materialnego na  Uniwersytecie Warszawskim. Związany był także z Instytutem Nauk Prawnych PAN oraz Akademią Leona Koźmińskiego w Warszawie, gdzie kierował Katedrą Prawa Karnego. Od 1981 roku redaktor naczelny miesięcznika Komitetu Nauk Prawnych PAN, „Państwo i Prawo”.

Profesor Kubicki należy do Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego w Paryżu, Międzynarodowej Akademii Prawa Porównawczego, Polskiego Towarzystwa Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Legislacji, Krajowej Rady Transplantacyjnej, Komitetu Badań Naukowych oraz Komitetu Nauk Prawnych PAN. Zasiadał w Trybunale Stanu, był sędzią Sądu Najwyższego oraz sprawował urząd ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Przez wiele lat brał udział w pracach Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów oraz Komisji ds. Reformy Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości.

Profesor Leszek Kubicki zainteresowania naukowe koncentruje wokół prawa karnego (konstytucyjne zasady odpowiedzialności karnej oraz standardy międzynarodowe tej odpowiedzialności, wina nieumyślna, przestępstwa popełniane przez zaniechanie), prawa karnego międzynarodowego (zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko pokojowi oraz kształtowanie europejskiego prawa karnego, ograniczenie wolności) i prawa medycznego (prawne aspekty ochrony zdrowia, błąd w sztuce, eksperyment leczniczy i badawczy, tajemnica lekarska, prawne aspekty HIV/AIDS, funkcjonowanie samorządu lekarskiego, odpowiedzialność prawna lekarzy).

Rudolf Lenz

Rudolf Lenz (ur. 1940)
filolog, historyk, profesor Uniwersytetu Philipsa w Marburgu

wnioskodawca: Wydział Filologiczny
nadanie tytułu: 27 kwietnia 2005
promocja: 15 listopada 2005
promotor: prof. Eugeniusz Tomiczek

Profesor Rudolf Lenz urodził się 26 czerwca 1940 w GieBen. Studiował historię, politologię, pedagogikę i socjologię na Uniwersytecie w Marburgu, gdzie następnie został nauczycielem akademickim. Uczęszczał także na seminaria i wykłady z filologii klasycznej i germańskiej, filozofii, ekonomii oraz prawa handlowego i międzynarodowego. Stopień doktora filozofii uzyskał w 1969 r. Od 1977 r. kierownik Pracowni Badań nad Aktami Personalnymi Akademii Nauki i Literatury w Moguncji, z siedzibą na tym uniwersytecie. Habilitował się w roku 1989 na Uniwersytecie Wrocławskim. Tu też powołany został na stanowisko profesora nadzwyczajnego w roku 1996. W 1993 założył Pracownię Badań nad Aktami Personalnymi na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie, która stała się drugą tego typu jednostką Akademii Nauki i Literatury w Moguncji. Wykładał gościnnie na uczelniach m.in. w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoszech, Austrii i na Węgrzech.

Zainteresowania Profesora Rudolfa Lenza dotyczą głównie literatury funeralnej. Profesor podjął próbę pełnego oszacowania i opracowania niemieckojęzycznych drukowanych kazań pogrzebowych. Zasięg terytorialny owych kazań, wyznaczony przez kryterium wpływów religijnych sprawił, że Śląsk stał się jednym z jego głównych obszarów badawczych. Profesor, poza działalnością naukową, zaangażowany jest w restaurację zabytków historycznych na Dolnym Śląsku. Niestrudzenie przez lata zabiegał  o środki finansowe na ten cel pochodzące z instytucji rządowych i pozarządowych RFN.

Projekt „Zintegrowany Program Rozwoju Uniwersytetu Wrocławskiego 2018-2022” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej z Europejskiego Funduszu Społecznego

logo Fundusze Europejskie
flaga Rzeczypospolitej Polski
logo Unii Europejskiej - europejski fundusz społeczny
NEWSLETTER
E-mail
Polityka cookies i prywatności

Strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celu niezbędnym do prawidłowego działania serwisu, dostosowania strony do indywidualnych preferencji użytkownika oraz statystyk. Wyłączenie zapisywania plików cookies jest możliwe w ustawieniach każdej przeglądarki internetowej, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie informacji w plikach cookies należy opuścić stronę.

Przechodzę do polityki prywatności
Return