Naukowcy z Uniwersytetu Wrocławskiego wyróżnieni w konkursie MINIATURA 9

Dr Alicja Limburska – adiunktka w Katedrze Prawa Karnego Materialnego na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii UWr. Jest także adwokatką w Izbie Adwokackiej we Wrocławiu oraz rzeczniczką dyscyplinarną dla studentów UWr. Otrzymała 19 108 zł na projekt „Neuroprawo karne – integracja prawa karnego i neuronauki” (kwerenda, wyjazd badawczy).

Projekt wpisuje się w dostrzegalny w literaturze trend otwierania prawoznawstwa na osiągnięcia dyscyplin nauki, które dostarczają wiedzę o sposobie funkcjonowania organizmu człowieka (w tym zwłaszcza ośrodkowego układu nerwowego) i jego biologicznych uwarunkowaniach. – W zagranicznej debacie naukowej tzw. neuroprawo funkcjonuje już na dobrą sprawę jako samodzielna dyscyplina akademicka. Najnowsze ustalenia z zakresu neuronauki wpływają przy tym na postrzeganie podstawowych obszarów prawa karnego – takich jak pojęcie winy czy filozofia karania – i mogą stanowić impuls do przemyślenia na nowo obowiązującego w Polsce modelu odpowiedzialności karnej – tłumaczy badaczka.

W ramach planowanego działania naukowego badaczka uda się do Maastricht, wyjazd  będzie połączony z kwerendą biblioteczną. Umożliwi to skorzystanie z doświadczeń badaczy holenderskich i pozyskanie literatury z zakresu integracji prawa karnego i neuronauki.

Dr Maciej Filip Skrzypek – pracownik naukowo‑dydaktyczny w Zakładzie Społeczeństwa Obywatelskiego na Wydziale Nauk Społecznych UWr. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się m.in. wokół podmiotów politycznych, które określane są mianem wrogów demokracji, a także ekstremizmu politycznego w XXI wieku. Dla projektu „Organizacje paramilitarne w państwach Grupy Wyszehradzkiej po inwazji Rosji na Ukrainę (2022–2025)” otrzymał 19 532 zł na badania wstępne i kwerendę.

– W ramach projektu przeprowadzę wywiady z przedstawicielami organizacji paramilitarnych oraz dokonam kwerendy bibliotecznej i zrealizuję konsultacje z innymi badaczami. Motywacją do podjęcia tego tematu jest rosnąca rola organizacji paramilitarnych w kształtowaniu debaty publicznej nt. bezpieczeństwa państw NATO, na wypadek eskalacji wojny – mówi badacz. 

Dr Katarzyna Maria Zalas‑Kamińska – adiunktka w Zakładzie Badań nad Konfliktami i Przemocą Polityczną Instytutu Politologii UWr, a także zastępczyni dyrektora ds. współpracy międzynarodowej. Zajmuje się tematyką pomocy rozwojowej, międzynarodowej dyplomacji publicznej i działalnością NGO. Na projekt „Wzmocnienie partycypacji polskich organizacji pozarządowych działających na rzecz rozwoju (NGDOs) poprzez ich członkostwo w krajowych i międzynarodowych organizacjach/sieciach parasolowych” (badania wstępne i pilotażowe) otrzymała 6 434 zł.

Moim celem jest zbadanie sieci polskich organizacji pozarządowych działających na rzecz rozwoju (ang. NGDOs – non- governmental development organizations) ukształtowanej w ramach federacji pod nazwą Grupa Zagranica, jak również roli tej organizacji parasolowej dla reprezentacji polskich NGDOs w międzynarodowych strukturach o podobnym federacyjnym/parasolowym charakterze (europejska sieć CONCORD). Badanie opiera się na założeniu, że choć krajowe i międzynarodowe relacje budowane między NGDOs w ramach przynależności do określonych federacji/organizacji parasolowych wiążą się z określonymi trudnościami (finansowanie, konkurencja), to są korzystne dla wzmacniania capacity organizacji i ich wkładu w osiągnięcie Celów Zrównoważonego Rozwoju (ang. SDGs – Sustainable Development Goals). Identyfikacja mocnych i słabych stron przynależności do wybranych sieci, poparta analizą szans i zagrożeń dla współczesnych węzłów sieci organizacji pozarządowych działających na rzecz rozwoju może stanowić istotny wkład do budowania modelu analizy sieciowej dla badań NGDOs na poziomie krajowym i pozakrajowym. Jego implementacja może przyczynić się do wzmocnienia partycypacji tego typu „branżowych” organizacji.

Przeprowadzę badania ankietowe wśród organizacji członkowskich Grupy Zagranica oraz wywiady z przedstawicielami wybranych organizacji.

Współpracą rozwojową (pomocą humanitarną, pomocą rozwojową i edukacją globalną), w tym rolą w niej sektora pozarządowego, interesuję się od wielu lat, prowadząc działalność nie tylko naukową, ale też ekspercką. Zauważyłam, że badania dotyczące „usieciowienia” sektora pozarządowego działającego na rzecz rozwoju nie zostały jak dotąd przeprowadzone w formule, o której piszę wyżej i stąd pojawił się pomysł na projekt.