Prof. Maciej Matyka: moją motywacją są studenci [nagroda dydaktyczna IDUB]
Do 31 sierpnia trwa nabór do III edycji nagrody dydaktycznej IDUB. O dydaktyce w dziedzinie fizyki, rozmawiamy z laureatem poprzednich edycji nagrody – dr. hab. Maciejem Matyką, prof. UWr z Instytutu Fizyki Teoretycznej.
Jest Pan laureatem aż dwóch edycji nagród dydaktycznych IDUB, jakie działania dydaktyczne były podstawą do ich przyznania?
Dr hab. Maciej Matyka, prof. UWr: Najwięcej punktów przyniosły mi książki. Jestem autorem kilku pozycji z których dwie udało się uwzględnić w obu moich zgłoszeniach: Symulacje komputerowe w Fizyce (wydanie 2) oraz Kombinacje C++ (obie wydane w wydawnictwie Helion). Domyślam się, że to one przeważyły, że dostałem nagrody. To sporo punktów, ale też nie ukrywam – ogrom pracy, dlatego bardzo się cieszę, że w ten sposób moja praca została doceniona.
Komisja oceniająca osiągnięcia wnioskujących o nagrodę dydaktyczną IDUB brała pod uwagę szereg kryteriów. A z czego Pan osobiście jest najbardziej dumny, jeśli chodzi o dydaktykę? Może nawet jest to coś spoza listy osiągnięć, które brano pod uwagę w konkursie IDUB?
Są to, zdecydowanie, sukcesy moich studentów. W tym roku po raz pierwszy obronił się mój doktorant, z którym wspólnie uczyliśmy się jak przejść tą drogą bez szwanku i z sukcesem. Jestem bardzo zadowolony z tego jak wyglądały te cztery lata, a muszę powiedzieć, że jako świeżo upieczony doktor habilitowany nie miałem pojęcia od której strony do tego podejść, jak prowadzić współpracę. Co więcej, przed jej podjęciem miałem masę wątpliwości, a dziś nie mam żadnej.
W zeszłym roku mój drugi doktorant otrzymał nagrodę Polskiego Towarzystwa Fizycznego za pracę magisterską, której byłem promotorem, a w tym roku mój licencjusz (aktualnie magistrant) opublikował wraz ze mną pracę w czasopiśmie Physical Review E oraz w związku z tą współpracą wyjechał na konferencję do USA, gdzie zaprezentował swój plakat i otrzymał za niego nagrodę. To wszystko cieszy najbardziej. Ja bardzo korzystam na współpracy z nimi, ale każdy ich sukces dodaje motywacji do spotkań, rozmów, dyskusji i dzielenia się pomysłami, co staram się robić na bieżąco z każdym, kto wejdzie ze mną we współpracę.
Jak zachęcić młodych ludzi do studiowania tak wymagającej dziedziny jaką jest fizyka?
Powiem szczerze, że ja sam w życiu nie pomyślałbym, że będę studiował fizykę. Trafiłem tu trochę przez przypadek i zostałem. Może to jest sposób?
Co uważa Pan za najważniejsze w relacji nauczyciel akademicki – student?
Zaufanie, spotkania, otwartość, jakieś delikatne poczucie humoru. Stawiałbym jednak, że zaufanie jest najważniejsze.
Czy zauważa Pan jakieś pokoleniowe zmiany wśród kolejnych roczników studentów, które przychodzą na naszą uczelnię, wymagające innych metod dydaktycznych, innego podejścia niż te roczniki, które uczył Pan na początku Pana kariery dydaktycznej?
Świetne pytanie, będę mógł „sprzedać” pewien pogląd. Otóż to nie studenci się zmieniają, tylko my doroślejemy, nabieramy doświadczenia, starzejemy się. Tymczasem studenci przychodzą tacy sami, z tym samym doświadczeniem, wiedzą i poziomem. Nigdy nie powiedziałbym, że „studenci byli inni, poziom matur był wyższy, a matematyka teraz to coś innego niż kiedyś”. Bardzo nie lubię tych stwierdzeń, są one krzywdzące dla całych pokoleń studentów i uczniów, nie dają szansy, są zamykające. Będę bronił tego poglądu. Także, odpowiem krótko – nie zauważyłem żadnej zmiany pokoleniowej u studentów, za to widzę ich masę u siebie.
Skąd czerpie Pan inspirację do doskonalenia swoich metod nauczania?
Staram się wykładać najlepiej jak potrafię. Szukanie nowych form i narzędzi to jeden ze sposobów na to, żeby nie zgnuśnieć, nie zasnąć na własnych zajęciach. Nie jestem w stanie co roku przygotowywać nowego cyklu wykładów, ale w każdym roku akademickim staram się mieć przynajmniej jeden wykład na nowy temat lub po prostu poprowadzony w inny sposób.
Fizyka komputerowa, a konkretnie symulowanie komputerowe zjawisk fizycznych, którymi się Pan zajmuje to dziedzina, w której zmiany zachodzą bardzo szybko, jak udaje się Panu być na bieżąco?
Dzięki temu, że wykładam przedmioty związane z fizyką komputerową mam motywację, żeby ciągle aktualizować swoją wiedzę. Zasada jednego nowego wykładu na rok pomaga. Zajmuję się tą dziedziną także naukowo, więc ciągłe bycie na bieżąco to moja praca.
Pomaga też pisanie książek, próba zebrania kawałka wiedzy w jedno miejsce zmusza do przeglądania różnych rozwiązań i interesowania się nimi. Ja mam inny problem, wciąż odkrywam nowe „klasyczne” rzeczy w mojej dziedzinie, których nie znałem, które warto zgłębić i na które po prostu brakuje czasu…
Życzymy zatem, aby tego czasu było jak najwięcej.
****************************
Nabór do III edycji nagrody dydaktycznej trwa! Zachęcamy do wzięcia udziału w konkursie!!!
Konkurs na nagrody dydaktyczne IDUB „Najlepsi wśród najlepszych – w poszukiwaniu doskonałości dydaktycznej” jest jednym z zadań programu „Inicjatywa Doskonałości – Uczelnia Badawcza (IDUB)” finansowanego ze środków przyznanych przez Ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki na lata 2020-2026. . Konkurs ma na celu podnoszenia jakości kształcenia i promowania najlepszych praktyk w zakresie dydaktyki na Uniwersytecie Wrocławskim. W dwóch poprzednich edycjach konkursu wyłoniono łącznie 75 laureatów.
W konkursie o nagrodę dydaktyczną IDUB mogą brać udział nauczyciele akademiccy ze wszystkich jednostek UWr, zatrudnieni w dniu ogłoszenia konkursu w wymiarze pełnego etatu w grupie pracowników dydaktycznych, badawczo-dydaktycznych oraz badawczych. Szczegółowe zasady wnioskowania o nagrodę są dostępne na stronie IDUB.
Przeczytaj o innych laureatach nagrody dydaktycznej IDUB:
Prof. dr hab. Dagmara Jakimowicz, Wydział Biotechnologii
Dodane przez: E.K.
Data publikacji: 24.07.2025 r.
