Dorota Głowacka – wykładowczyni na uniwersytecie King’s College w Kanadzie. Autorka książek:
Po tamtej stronie: świadectwo, afekt, wyobraźnia (Warszawa 2017) i Disappearing Traces:
Holocaust Testimonials, Ethics, and Aesthetics (Washington 2012), a także redaktorka Imaginary
Neighbors: Mediating Polish-Jewish Relations after the Holocaust (Nebraska 2007) oraz Between
Ethics and Aesthetics: Crossing the Boundaries (Albany, NY 2002).
Opublikowała również kilkadziesiąt artykułów w dziedzinie filozofii kontynentalnej, studiów nad Zagładą i ludobójstwem oraz stosunków polsko-żydowskich po Zagładzie.
Wykład mistrzowski, 6 lutego 2023, Więcej informacji >>>
W poniedziałek (06.02) o godz. 18.00 zapraszamy na wykład mistrzowski prof. Doroty Głowackiej z University of King’s College w Halifaxie (Kanada) pt. Wyobraźnia suwerenna a polityczny wymiar współczesnego malarstwa kanadyjskich artystów rdzennych.
Wykład odbędzie się w sali 208 w Instytucie Kulturoznawstwa (ul. Szewska 36).
Choć kanadyjscy artyści rdzenni przedstawiają doświadczenia krzywdy spowodowanej przemocą kolonialną (Kent Monkman, Cree; Rebecca Belmore, Anishinaabe), to jednocześnie odstępują od sponsorowanej przez rząd narracji wiktymologicznej. Stawiam tezę, że sztuka wizualna współczesnych artystów rdzennych w Kanadzie wyraża żądanie nie tylko estetycznej, lecz także politycznej suwerenności. Tak więc ich prace uczestniczą w projekcie odrodzenia (resurgence) i trwania (survivance) (by użyć znanego sformułowania G. Vizenora), zorientowanego na odnowienie i kształtowanie rdzennych tradycji. Wyrażając to, co nazywam „wyobraźnią suwerenną”, artyści rdzenni aktywnie uczestniczą w politycznym projekcie samostanowienia, domagając się uznania ich praw zarówno kulturowych, jak i politycznych. Tworzenie i upowszechnianie rdzennej sztuki wizualnej jest więc nierozerwalnie związane z żądaniami powrotu na ziemię przodków, a także prawa do zarządzania wodą i innymi zasobami naturalnymi (Norval Morriseau, Anishinaabe; Alex Janvier, Dene). Twórczość ta wyraża również suwerenność cielesną i opór wobec reżimu, w którym ciała osób rdzennych traktowane są jako zbywalne (Quill Violet Christie-Peters, Anishinaabe; Christie Belcourt, Métis; Annie Pootoogook, Inuit). Istotne jest także, że sztuka wizualna artystów rdzennych ukazuje uwikłanie eurocentrycznych pojęć i idei estetycznych, jak również instytucji poświęconych kolekcjonowaniu sztuki, w kolonialny projekt, a więc ich czynny współudział w przemocy na przestrzeni wieków.