Łasice z Hunas
W czasopiśmie Comptes Rendus Paleovol ukazał się artykuł współautorstwa dr. hab. Adriana Marciszaka, prof. UWr z Wydziału Nauk Biologicznych Uniwersytetu Wrocławskiego dotyczący analizy bogatego materiału paleozoologicznego ssaków łasicowatych ze znanego, bawarskiego stanowiska w Hunas. Pozostałymi współautorkami są dr Brigitte Hilpert i dr Dieta Ambros z Friedrich-Alexander University Erlangen-Nürnberg w Niemczech.
Głównym celem publikacji jest szczegółowe studium cech morfometrycznych kopalnych mustelidów (ssaków łasicowatych) z Hunas w Bawarii oraz wyjaśnienie ich przynależności taksonomicznej. Uzyskane wyniki są również omawiane w szerszym europejskim kontekście biochronologicznym i paleoekologicznym.
Zespół ssaków łasicowatych z Hunas jest reprezentowany przez siedem gatunków: rosomaka Gulo gulo gulo (Linnaeus, 1758), borsuka Meles meles (Linnaeus, 1758), wydry Lutra lutra groissii Heller, 1983, kuny leśnej Martes martes (Linnaeus, 1758), tchórza zwyczajnego Mustela putorius Linnaeus, 1758, gronostaja Mustela erminea (Linnaeus, 1758) i łasicę łaskę Mustela nivalis (Linnaeus, 1766).
Wiek znaleziska został oszacowany na podstawie morfologii ssaków łasicowatych, fauny towarzyszącej oraz datowań metodą uranowo-torową na 270-230 tysięcy lat.
Wśród szczątków wyróżniają się te reprezentowane przez łasicę łaskę. Liczący ponad 720 dobrze zachowanych szczątków ukazuje nam intrygujący obraz tego codziennego acz niewidocznego towarzysza naszego najbliższego otoczenia.
Łasica, najmniejszy ssak drapieżny w krajowej teriofaunie, często występuje w najbliższej okolicy człowieka, z czego nawet nie zdajemy sobie sprawy. Czasem tylko nasza percepcja zidentyfikuje kilkusekundową obecność szybko przemykającego stworzenia, które jest w ciągłym ruchu. I takie jest właściwie całe życie łasicy, spędzone w wersji „enduro”, tak jakby była ciągle na środkach pobudzających.
Łasica może żyć ponad 12 lat, ale rzadko dożywa 3. Poluje w biegu, atakując każda napotkaną a możliwą do zabicia ofiarę, rzucając się na nią i starając się przegryźć rdzeń kręgowy. Jest prawdziwym postrachem gryzoni, atakując często ofiary znacznie większe od siebie. Nawet duży szczur wędrowny czy chomik europejski nie mogą czuć się bezpieczne. Wprawdzie zaatakowane podejmują próbę aktywnej obrony a ich zęby i pazury są śmiertelnym zagrożeniem dla łasicy, ale w zmaganiach pomiędzy kłami a siekaczami niemal zawsze górą jest łasica.
Dodatkowo łasica zabija często znacznie więcej niż jest w stanie skonsumować, gromadzi zapasy na później. Sama jedocześnie ze względu na swoje mikre rozmiary, jest celem ataków większości większych drapieżników. Ale taki atak nie jest dla nich ani łatwy, ani bezpieczny, gdyż łasica agresywnie i skutecznie potrafi się bronić, dotkliwie raniąc napastnika. Zdarza się jej padać ofiarą ptaków drapieżnych, sów czy innych ssaków drapieżnych, stąd jej szczątki relatywnie często znajduje się w sedymentach jaskiniowych. I z tym właśnie mamy do czynienia w jaskini Hunas, gdzie większość szczątków trafiła tą drogą.
