prof. dr hab. Przemysław Żukiewicz
Prof. dr hab. Przemysław Żukiewicz posiada stopień doktora w dyscyplinie nauk o polityce (2011) i nauk prawnych (2018) oraz stopień doktora habilitowanego w dyscyplinie nauk o polityce (2014). Postanowieniem z 7 września 2023 r. Prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce i administracji.
Prof. Przemysław Żukiewicz jest autorem ponad stu prac naukowych. Realizował projekty badawcze finansowane przez Unię Europejską (Horizon 2020), Narodowe Centrum Nauki (Opus, Miniatura), Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego (Narodowy Program Rozwoju Humanistyki) oraz Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki (Visegrad Scholarship). W roku akademickim 2017/18 przebywał na Dublin City University jako research fellow. Ponadto wykładał lub prowadził badania w Kanadzie, Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii, Albanii, Czechach, Chorwacji i Litwie. W latach 2016–2019 roku pełnił funkcję sekretarza i członka zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych. Od 2020 r. kieruje Laboratorium Danych i Sieci Społecznych. Prowadzi działalność szkoleniową w zakresie komunikacji, przywództwa, przeciwdziałania dyskryminacji i raportowania ESG (ochrony środowiska, odpowiedzialności społecznej i ładu korporacyjnego).
Głównymi obszarami badań prof. Przemysława Żukiewicza są przywództwo polityczne w ujęciu komunikacyjnym (leadership communication) oraz analiza porównawcza systemów politycznych (comparative politics). Prof. Żukiewicz stworzył autorską koncepcję przywództwa wspierającego, koncentrując się na empatii i usieciowieniu liderów, a nie na ich umiejętnościach wywierania wpływu społecznego. Współtworzył największą internetową bazę polskich przemówień politycznych PolitOrator. Opracował autorską definicję i klasyfikację kontraktów wsparcia, tj. dokumentów zastępujących obecnie w wielu systemach politycznych klasyczne umowy koalicyjne. Wraz z zespołem zaaplikował metodę analizy sieci społecznych do badań nad negocjacjami koalicyjnymi w demokracjach westminsterskich (Wielka Brytania, Kanada, Nowa Zelandia). W najnowszych badaniach nad transferami międzypartyjnymi w Europie Środkowej i Wschodniej dowiódł empirycznie, że najbardziej podatne na rozpad są nowe ugrupowania populistyczne.
