Prof. dr hab. Anna Brytek-Matera, kierownik Zakładu Psychologii Żywienia w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego, od lipca pełni funkcję profesora wizytującego w Western Sydney University School of Medicine. Western Sydney University znajduje się w grupie 2% najbardziej prestiżowych uczelni wyższych na świecie.
Jako laureatka Programu im. Bekkera Narodowej Agencji Wymiany Akademickiej prof. dr hab. Anna Brytek-Matera realizuje badania naukowe dotyczące nt. „Dokładności diagnostycznej DSM-5 i ICD-11 w zaburzeniach odżywiania: ocena cech klinicznych w reprezentatywnej próbie osób dorosłych” (no BPN/BEK/2021/1/00004/DEC/1). W ramach projektu badawczego współpracuje z prof. Phillipą Hay, światowej sławy specjalistką w zakresie leczenia zaburzeń odżywiania, dyrektorem The Translational Health Research Institute (THRI) Eating Disorder and Body Image Network (EDBI).
Obecnie istnieją dwie klasyfikacje diagnostyczne: Kryteria Diagnostyczne Zaburzeń Psychicznych DSM-5 stworzone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (2013) oraz Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-11 opracowana przez Światową Organizację Zdrowia (2019).
Wykorzystując obszerną bazę danych pochodzącą z reprezentatywnej próby osób dorosłych mieszkających w Australii (N = 2 977) zbadaliśmy kliniczną użyteczność dwóch powszechnie stosowanych systemów klasyfikacji zaburzeń psychicznych DSM-5 i ICD-11 dla bulimii psychicznej oraz zaburzenia z napadami objadania się. Wyniki naszych badań dowiodły, że szacowana częstość występowania bulimii psychicznej była nieco wyższa przy zastosowaniu kryteriów diagnostycznych ICD-11 (1,31%) w porównaniu z kryteriami diagnostycznymi DSM-5 (1,27%). Podobnie, szacowana częstość występowania zaburzenia z napadami objadania się była wyższa przy zastosowaniu kryteriów diagnostycznych ICD-11 (0,8%) aniżeli w przypadku zastosowania kryteriów diagnostycznych DSM-5 (0,2%) w reprezentatywnej próbie losowej dorosłych mieszkańców Australii. Ponadto, wyniki naszych badań pokazały, że przy zastosowaniu kryteriów diagnostycznych DSM-5 dla innych zaburzeń odżywiania (m.in. zaburzenia z przeczyszczeniem się, nocnego objadanie się) ich częstość występowania jest wyższa (0,63%) aniżeli przy zastosowaniu kryteriów diagnostycznych ICD-11 (0,47%). Co więcej, wyniki naszych badań dowiodły, że poziom jakość życia związany ze zdrowiem fizycznym oraz lęku i depresji z podobnym nasileniem występowały w zaburzeniach odżywiania niezależnie od zastosowanych kryteriów diagnostycznych (DSM-5 i ICD-11).
Warto podkreślić, że dwie klasyfikacje posiadają pewne różnice koncepcyjne, co zdaniem niektórych badaczy, może stanowić podwaliny do reorganizowania całościowej struktury klasyfikacji.
Wykorzystanie reprezentatywnej próby daje możliwość uogólniania wyników na całą populację i pozwala na ocenę rzeczywistego odsetka osób, które spełniają kryteria diagnostyczne zaburzeń odżywiania. W tym obszarze przeprowadzono niewiele badań. Nasze badania odpowiedziały na ten deficyt.
