Prace badawcze i projektowe
Zły stan zachowania Auli Leopoldyńskiej, najcenniejszego zabytkowego wnętrza Uniwersytetu Wrocławskiego, od wielu lat budził niepokój władz uczelni, dlatego w 2008 r. przystąpiono do prac badawczych mających określić m.in. rzeczywisty stan stropu nad Aulą, stan konstrukcji empory muzycznej oraz stan wystroju Auli. Efektem prac był przekazany w kwietniu 2009 r. na ręce ówczesnego rektora UWr prof. Marka Bojarskiego „Raport końcowy prac badawczych”.
Raport został opracowany przez kilkudziesięcioosobowy zespół Międzyuczelnianego Instytutu Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, kierowany przez prof. Ireneusza Płuskę, a w jego skład wchodzili m.in. wrocławscy historycy sztuki – dr Rafał Karlik, prof. Andrzej Kozieł i dr Agnieszka Seidel-Grzesińska, których zadaniem było opracowanie historycznego studium wystroju i wyposażenia Auli Leopoldyńskiej. Zawarte w ośmiu tomach opracowanie to ponad 900 stron maszynopisu, blisko 300 fotografii, setki wykresów i zdjęć makro-i mikroskopowych oraz 51 plansz w skali 1:50 i 1:25 z wydrukami barwnych ortofotoplanów (jeden z nich u góry), inwentaryzacji rysunkowej i przekrojów.
Władze Uniwersytetu zleciły wykonanie badań i przygotowanie raportu z myślą o kompleksowej konserwacji Auli, która nie mogła być już dłużej odkładana. W efekcie powstał całościowy program konserwatorski, który zdefiniował realne zagrożenia i pokazał, jak je usunąć, określając przy tym technologię, w jakieś powinny być prowadzone prace. W kolejnych latach trwały dalsze przygotowania do rozpoczęcia prac: uniwersytet zlecał opracowanie szczegółowych planów i ekspertyz. W efekcie od czasu opracowania raportu do rozpoczęcia prac minęło kilka lat, gdyż ze względów finansowych uczelnia nie była w stanie sprostać tak wielkiemu przedsięwzięciu, jakim jest kompleksowa konserwacja Auli Leopoldyńskiej, uchodząca w zgodnej opinii konserwatorów dzieł sztuki za jedno z największych wyzwań początku XXI wieku.
