Serdecznie zapraszamy na wydarzenia naukowe związane z pobytem gościnnym prof. Pauli Guerri (Uniwersytet Porto) w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Wizyta odbywa się w ramach programu przyjazdów profesorów wizytujących „Inicjatywa Doskonałości – Uczelnia Badawcza (IDUB).
Wtorek, 26 marca 2024 r., godz. 18.00, Sala Klubu Uniwersytetu Wrocławskiego, plac Uniwersytecki 1
Wykład gościnny „We Can’t Stop Dancing! Identity Reconstitutions and (Re)signification of Urban Languages in Contemporary Peripheral Pop Music”
Środa, 27 marca 2024 r., godz. 13.00, Instytut Socjologii UWr, ul. Koszarowa 3, bud. 20, sala 350
Warsztaty „Rethinking DIY Cultures and their Contemporary Creative Vitality in the Global South”
Paula Guerra jest profesorką nadzwyczajnym socjologii na Uniwersytecie w Porto i badaczem w Instytucie Socjologii tego samego uniwersytetu. Paula jest adiunktką w Griffith Centre for Social and Cultural Research w Australii. Jest założycielką/koordynatorką Network All the Arts: Luso-Afro-Brazilian Network of the Sociology of Culture and the Arts oraz KISMIF (kismifconference.com i kismifcommunity.pt). Paula jest członkinią Zarządu Sieci Naukowo-Badawczej Socjologii Sztuki ESA (Europejskiego Towarzystwa Socjologicznego) i przewodniczącą portugalskiego oddziału International Association for the Study of Popular Music [Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów nad Muzyką Popularną]. Koordynuje kilka projektów badawczych związanych między innymi z kulturami młodzieżowymi, socjologią sztuki i kultury, współtworzeniem, metodologią i technikami badawczymi, kulturami DIY. Była promotorką kilku prac magisterskich, doktoranckich i post-doktorskich w wymienionych wcześniej obszarach. Jest członkinią rady redakcyjnej kilku krajowych i międzynarodowych czasopism, a także redaktorką i recenzentką kilku artykułów i książek na poziomie krajowym i międzynarodowym. Paula jest redaktorką naczelną (wraz z Andym Bennettem) SAGE czasopisma „DIY, Alternative Cultures and Society”.
Abstrakt wykładu:
We Can’t Stop Dancing! Identity Reconstitutions and (Re)signification of Urban Languages in Contemporary Peripheral Pop Music
Lizbona, podobnie jak inne miasta, odkrywa się na nowo w oparciu o kulturę i strategię kulturalizacji gospodarki, z naciskiem na inne źródła bogactw kulturowych i wielokulturowych miast otwartych na świat. W kontekście postkolonialnej globalizacji kultury, portugalski dyskurs o narodowej wyjątkowości wymaga uaktualnienia, ponieważ narracja oparta na kolonialnych odkryciach stała się politycznie niedopuszczalna i nieodpowiednia w kontekście globalnej konkurencji. Lizbona, w poszukiwaniu nowej autoprezentacji i utwierdzenia tożsamości, skierowała swoje zainteresowanie na muzykę peryferii, taką jak kuduro. Początkowo kuduro było ograniczone do obrzeży Lizbony, gdzie mieszkała (i nadal mieszka) większość ludności pochodzenia afrykańskiego; co nie znaczy, że w klubach w centrum stolicy nie było muzyki afrykańskiej, ale przede wszystkim słyszano bardziej tradycyjne gatunki, takie jak quizomba i kuduro połączone z zachodnim house’em, sposób na uczynienie go bardziej kosmopolitycznym (Elliot, 2022). Kuduro było gdzieś pomiędzy: dla starszego pokolenia imigrantów muzyka, która łączyła ich z korzeniami, była bardzo tradycyjna, taka jak semba, podczas gdy dla młodszych, bliższe były takie gatunki jak hip-hop czy house. Dla tych pierwszych hip hip był zbyt nowoczesny, dla drugich kuduro było zbyt afrykańskie (Epalanga, 2018; Belanciano, 2020). Tak jak Buraka Som Sistema stała się niemal synonimem portugalskiego kuduro, tak dzielnica Quinta do Mocho, w Sacavém na obrzeżach Lizbony, również stała się centralnym miejscem nowej portugalskiej muzyki popularnej, a mianowicie batida i kuduro. Jest to dzielnica zamieszkana głównie przez imigrantów z byłych portugalskich kolonii i często kojarzona w mediach z wiadomościami o przestępczości i gangach. Sytuacja ta zmienia się dzięki programom kulturalnym i artystycznym, ściśle związanym ze sztuką miejską i muzyką, takim jak Publiczna Galeria Sztuki. Jest to zestaw projektów partycypacyjnych, z silną mobilizacją lokalnych mieszkańców, aby obalić stygmaty, które wciąż są związane z tym miejscem. Istnieje zatem potrzeba widoczności i reprezentacji, i właśnie z tego powodu pojawia się troska ze strony kilku artystów, aby być widocznym w sąsiedztwie. To nie przypadek, że DJ Marfox, być może agent o największej legitymizacji na scenie muzycznej kuduro/batida, stara się udzielać wywiadów w tej dzielnicy. Obecność, choć kwestionowana, jest fundamentalnym aspektem miast i być może nie ma bardziej konsekwentnych strategii niż wykorzystanie sztuki i muzyki jako ekspresyjnych sposobów na pokazanie tej obecności, myślenie o czarności i czarnej Lizbonie nie jako o abstrakcyjnym obcym, ale jako o ciałach, które są częścią miasta. kreatywne ciała zaangażowane w praktyki tworzenia, produkcji i rozpowszechniania kultury. DJ Marfox i wytwórnia Príncipe Discos umożliwiły dyskusję na temat zmian we współczesnych tożsamościach portugalskich, ponieważ pozwalają na uznanie i ponowne nadanie znaczenia językom miejskim, które wcześniej były odtajnione, często tworzone w kontekstach peryferyjnych, segregowanych i gettowych. Jest to propozycja oparta na mieszaniu, różnorodności, uczestnictwie i współpracy. Ale jest to również projekt widoczności, zadośćuczynienia i reprezentacji.
References
Belanciano, V. (2020). Não dá para ficar parado. Música afro-portuguesa: celebração, conflito e esperança. Porto: Afrontamento.
Elliot, R. (2022). DJs do Guetto. London/New York: Bloomsbury.
Epalanga, K. (2017). Os brancos também sabem dançar: um romance musical. Alfragide: Caminho.
Bennett, A. & Guerra, P. (eds.) (2019). DIY Cultures and Underground Music Scenes. Collection Routledge Advances in Sociology. Oxford: Routledge.
Abstrakt warsztatów
Rethinking DIY Cultures and their Contemporary Creative Vitality in the Global South
Beginning in the mid-1970s, the notion of do-it-yourself (DIY) culture evolved from an ethos of resistance to the mainstream music industry, centered on punk, to a more widely endorsed aesthetic that underpins a broad sphere of alternative cultural production. While not avoiding counter-hegemonic concerns, this transformation of DIY into what could reasonably be called a global alternative culture has also seen it evolve into a level of professionalism that aims to ensure cultural and, where possible, economic sustainability. Począwszy od połowy lat 70. XX wieku, pojęcie kultury „zrób to sam” (DIY) ewoluowało od etosu oporu wobec głównego nurtu przemysłu muzycznego, skupionego na punku, do szerzej akceptowanej estetyki, która leży u podstaw szerokiej sfery alternatywnej produkcji kulturalnej. Nie unikając kontr-hegemonicznych obaw, ta transformacja DIY w coś, co można rozsądnie nazwać globalną kulturą alternatywną, spowodowała również jej ewolucję do poziomu profesjonalizmu, który ma na celu zapewnienie trwałości kulturowej i, tam gdzie to możliwe, ekonomicznej. W okresie, w którym sama koncepcja kultury jest przedmiotem różnych prób hiperkomercjalizacji, pod coraz szerszym sztandarem przemysłu kulturalnego, wielu profesjonalistów zajmujących się kulturą, którzy chcą pozostać niezależni, skorzystało jednocześnie z rosnącego nacisku w ośrodkach miejskich na produkcję kulturalną, występy i konsumpcję. W rzeczywistości, profesjonaliści ci są często w stanie doskonalić umiejętności twórcze nabyte podczas uczestnictwa w podziemnych scenach kulturalnych i alternatywach dla ich wykorzystania w karierze jako przedsiębiorcy kulturalni DIY. Niniejszy warsztat analizuje długowieczność estetyki kulturowej DIY i jej ewolucję w kontekście globalnego Południa – a mianowicie w Portugalii i Brazylii. Począwszy od swoich korzeni w ruchu punkowym, koncepcja DIY rozrosła się, obejmując wysoce złożony i tętniący życiem alternatywny sektor produkcji i konsumpcji kultury na skalę globalną.During a period in which the very concept of culture is the subject of various attempts at hyper-commodification, under the ever-widening banner of the cultural industries, the many cultural professionals who wish to remain independent have benefited at the same time from the increasing emphasis, in urban centres, on cultural production, performance and consumption. In fact, these professionals are often able to hone the creative skills acquired while participating in underground cultural scenes and alternatives for their use in careers as DIY cultural entrepreneurs. This workshop examines the longevity of DIY cultural aesthetics and its evolution in the context of the Global South – namely in Portugal and Brazil. From its roots in the punk movement, the DIY concept has grown to encompass a highly complex and vibrant alternative sector of cultural production and consumption on a global scale.
Tłumaczenie biogramu i abstraktów warsztatów wykonała studentka anglistyki Oliwia Chanasińska w ramach praktyki tłumaczeniowej.
