Ośrodki miejskie terenów dzisiejszej Rumunii wykazywały wiele wzajemnych podobieństw i podlegały swoistym przemianom na przestrzeni dziejów. Od XIV do XVI wieku dostrzegalne było oddziaływanie środkowoeuropejskich modeli organizacji miast, przejawiające się m.in. wyborem spośród mieszczan swojego przedstawiciela (zwanego w Moldawii soltuzem – słowo to dotarło za pośrednictwem Polski) oraz rady miejskiej (składającej się z dwunastu pârgari – od niemieckiego słowa Bürger), przy zachowaniu pewnego poziomu autonomii wewnętrznej.
Z kolei w wiekach XVII i XVIII można zaobserwować powolny proces zwiększania władzy lokalnych książąt, którzy zastępowali lokalnych urzędników swoimi ludźmi. Analogicznie, pod koniec średniowiecza miasta te były silnie powiązane społecznie i gospodarczo ze swoimi partnerami handlowymi na Węgrzech i w Polsce, podczas gdy w czasach nowożytnych zwracały się coraz bardziej w stronę Imperium Osmańskiego. Lokalne społeczności Niemców i Węgrów zastępowały coraz bardziej wpływowe grupy Greków, Wołosów czy Albańczyków. W XVIII wieku pozycja tych miast znacząco zmalała – podlegały kontroli książęcej, a niektóre (te małe lub podupadłe) były nawet przekazywane bojarom lub Kościołowi.
Pomimo zachowania przez oba hospodarstwa autonomii, a ich władcy zachowywali się jak autokraci, podróżni odwiedzający te tereny odnosili wrażenie, że znaleźli się na obszarach władzy osmańskiej. Dopiero zerwanie z Imperium Osmańskim w trakcie XVIII-wiecznych wojen toczących się między wielkimi mocarstwami, umożliwiło reorientację omawianych miast ku Europie.